Ewolucja stylów ubioru w historii Chin

(Minghui.org) Chińczycy od zarania swojej cywilizacji mieli pragnienie i dążenie do wytwornego stroju. Od najwcześniejszych cesarzy i dynastii aż po dzień dzisiejszy, różnorodne uwarunkowania historyczne i kulturowe kształtowały odmienne style piękna w ubiorze.

Najstarszy rozdział historii odzieży rozpoczął się wraz z odkryciem igły kostnej w wykopaliskach w Zhoukoudian w Pekinie. Oznacza to, że ludzie stosowali techniki szycia już około 18 000–11 000 lat p.n.e. Znaleziono również kamyki i zwierzęce zęby z otworami, co sugeruje, że ludzie nawlekali je i nosili na szyi lub w pasie jako ozdoby.

W czasach dynastii Zhou tradycyjne górne części ubioru zazwyczaj miały prostokątne kołnierze i proste rękawy, których szerokość mogła być różna – od wąskich po szerokie. Ubrania te często przewiązywano szerokim pasem, a ich długość sięgała zazwyczaj kolan.

W okresie Walczących Królestw ubrania szyto z jasnych i barwnych tkanin. Strój miał smukłą, wydłużoną sylwetkę i szerokie kołnierze, które elegancko otaczały tors.

W dynastii Han urzędnicy nosili korony zdobione poziomymi grzebieniami (liang guan). Ich odzież charakteryzowała się dużymi rękawami ze ściągniętymi mankietami, co odzwierciedlało zarówno status, jak i elegancję.

W dynastii Tang stroje stopniowo stawały się szersze i dłuższe. Na co dzień ludzie nosili jedwab i brokat w jaskrawych kolorach. Kobiety zakładały welonowe kapelusze wychodząc z domu. W szczytowym okresie dynastii Tang kobiety często ubierały bezkołnierzowe kamizelki zapinane z przodu na dwie klapy. Miały one rękawy do łokci, a długość do pasa, zakrywając część paska spódnicy, który sięgał piersi. W epoce Tianbao damy z arystokracji nosiły obszerne stroje z czterostopowymi rękawami, a ich suknie ciągnęły się po ziemi na około 12 cm.

Odzież kobieca w dynastii Song była zazwyczaj długa i wąska. Latem noszono lekkie ubrania z tkanin siatkowych, które zapewniały przewiewność. Koszule wierzchnie miały wiązane kołnierze ozdobione haftowanymi kwiatami, sięgającymi od szyi aż do wysokości goleni.

W okresie Republiki Chińskiej kobiety nosiły głównie qipao (cheongsamy), natomiast mężczyźni długie szaty lub chiński garnitur zwany strojem „Zhongshan”.

Po 1949 r., gdy Komunistyczna Partia Chin (KPCh) przejęła kontrolę nad Chinami kontynentalnymi, wybór ubrań stał się bardziej jednolity i mniej indywidualny. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety nosili podobne koszule i spodnie. W czasie Rewolucji Kulturalnej zielone mundury wojskowe stały się modnym strojem dla obu płci.

Latem 2025 roku młode Chinki na ulicach noszą niewiele – często zakładają krótkie topy typu halter z podartymi dżinsami albo bardzo krótkie szorty z topami bandeau. Niektórzy młodzi mężczyźni ubierają się w obcisłe koszulki i spodnie, a całość uzupełniają dużymi kolczykami. Kobiety chcą nosić jak najmniej, a mężczyźni chcą się wyróżniać.

W ciągu zaledwie kilku dekad garderoba ludzi stała się niekonwencjonalna. Czy te tak zwane „stroje z osobowością” są naprawdę atrakcyjne?

Wielu ludzi uważa, że przedmioty z przeszłości są staroświeckie i nienaukowe, a wytwory współczesności są naukowe i nowoczesne. Nie zgadzam się z tym poglądem. Jeśli przyjrzymy się bliżej, zobaczymy, że stroje z różnych chińskich dynastii nie tylko zapewniały ciepło i zakrycie, ale także odzwierciedlały kulturę narodu i poczucie piękna. Generałowie nosili majestatyczne szaty bojowe, podczas gdy uczeni i poeci preferowali powłóczyste rękawy, które nadawały im elegancji i wytworności. Damy z czasów dynastii Tang ubierały się w stroje bogate i efektowne wizualnie, natomiast kobiety z dynastii Song w świeże i eleganckie. Nawet kwiaty w męskich szpilkach do włosów dodawały im urody i dystyngowanego wyglądu.

Obecnie odkrywcze stroje i niekonwencjonalne style stały się modą. Tradycyjne ideały kobiecości i męskości coraz rzadziej są kultywowane. Kobiety nie chcą już wyglądać na łagodne, kobiece i cnotliwe, a mężczyźni nie biorą za wzór dystyngowanych gentlemanów.

Po przejęciu władzy w 1949 roku KPCh subtelnie, lecz systematycznie zmieniała sposób myślenia ludzi. Podczas Rewolucji Kulturalnej kobiety porzuciły qipao i zaczęły nosić kombinezony, ponieważ zachęcano je, by wyglądały brudno i niechlujnie, aby dowieść, że są równie dobre jak mężczyźni. Piękne kobiece wizerunki z billboardów zastąpiono kobietami o bardziej męskich rysach. Bycie czystym i zadbanym określano jako „sympatię wobec kapitalizmu”, a ideałem stało się wyglądanie biednie i robotniczo.

Do dziś większość męskich artystów przedstawianych w mediach ma podobny wygląd: wysocy, szczupli, o bladej cerze i zniewieściałym wyglądzie. Tymczasem stroje, które kiedyś uchodziły za wyzywające i rozwiązłe dla kobiet, dziś chwalone są jako symbol wolności i pewności siebie.

W społeczeństwie panuje błędne przekonanie, że należy automatycznie akceptować to, co większość uznaje za dobre i słuszne. W konsekwencji wszystko, co nowe, musi być modne, a my mamy obowiązek podążać za trendami. Jednak starożytna opowieść o Zhang Guolao jadącym na ośle tyłem wskazuje coś przeciwnego. Jako praktykujący taoista, Zhang zauważał, że w zdegenerowanym społeczeństwie to, co nazywane postępem, w rzeczywistości jest odwrotnością. W dzisiejszym świecie wartości moralne upadły do niebezpiecznie niskiego poziomu.

Pozostaję jednak pełen nadziei, ponieważ wiem, że wszystko przechodzi cykl powstania–trwania–degeneracji–zniszczenia. Styl ubioru ostatecznie powróci do tradycji i prawdziwego piękna.

Tekst oryginalny ukazał się w wersji anglojęzycznej na stronie en.Minghui.org dnia 23 sierpnia 2025 roku.