Praktyka kultywacji: Podróż powrotna do źródła (część 2)

(Minghui.org) Chiny są znane jako Shenzhou (boska kraina) ze względu na swoją długą i bogatą duchową historię. Jednak od czasu, gdy w 1949 roku władzę przejęła Komunistyczna Partia Chin (KPCh), wszystko dramatycznie się zmieniło.

Podczas niesławnej Rewolucji Kulturalnej niezliczone świątynie, klasztory taoistyczne, kościoły i zabytkowe miejsca zostały zburzone. W ostatnich latach niektóre z ocalałych obiektów dziedzictwa kulturowego przekształcono w atrakcje turystyczne służące do zarabiania pieniędzy. Wszystko to oddaliło społeczeństwo chińskie coraz bardziej od tradycyjnych wartości.

Chcielibyśmy prześledzić historię i dziedzictwo Chin, mając nadzieję, że pomoże nam to odkryć nowe spojrzenie na ludzkość, nasze społeczeństwo i coś więcej.

(Ciąg dalszy części 1)

Legenda o Zhang Guolao

Zhang Guolao, jeden z Ośmiu Nieśmiertelnych w historii Chin, był znany z tego, że jeździł na osiołku tyłem. Krąży wiele legend o nim, w tym kilka zapisanych w dwóch wiarygodnych kronikach historycznych – Stara Księga Tang i Nowa Księga Tang.

Pewnego razu cesarzowa Wu Zetian wezwała Zhanga, który, używając swoich nadzwyczajnych zdolności, udawał przed wysłannikiem śmierć. Było lato, a jego ciało szybko zaczęło się rozkładać i śmierdzieć. Później, gdy dowiedziawszy się, że Zhang podróżuje w okolicach Hengzhou, cesarz Xuanzong z dynastii Tang kilkakrotnie wysłał do niego zaproszenie. Kiedy Zhang przybył, cesarz poprosił kilku wróżbitów o przepowiedzenie jego losu, ale nie byli w stanie tego ustalić.

Zhang powiedział, że urodził się za panowania cesarza Yao (około 2300 p.n.e.), co oznaczało, że żył około 3 000 lat. Aby go sprawdzić, cesarz podał mu trujący sok ze szczawiny. Zhang wypił trzy kielichy i zasnął. Kiedy się obudził, wszystkie jego zęby zgniły i zrobiły się czarne. Użył metalowego narzędzia, by je wyrwać, następnie nałożył lekarstwo i znów zasnął. Po przebudzeniu wszystkie zęby odrosły, białe i błyszczące jak nowe. Cesarz był pod wrażeniem i nadał mu zaszczytny tytuł.

W Taiping Guangji zapisana jest inna historia. Cesarz wybrał się na polowanie, upolował jelenia i kazał kucharzowi go przygotować. Zhang powstrzymał go, mówiąc: „To jest niebiański jeleń, ma ponad 1000 lat.”

„Pięć lat po rozpoczęciu panowania cesarza Wu z dynastii Han byłem jego asystentem podczas polowania. On upolował tego jelenia, a następnie go wypuścił” – wyjaśnił Zhang.

„Tu jest tyle jeleni i minęło tyle lat. Skąd wiesz, że to ten sam jeleń?” – zapytał cesarz.

„Zanim cesarz Wu wypuścił jelenia, przymocował do jego lewego rogu mosiężną tabliczkę” – odpowiedział Zhang.

Cesarz kazał komuś sprawdzić jelenia i rzeczywiście znaleziono dwucalową mosiężną tabliczkę z wyblakłymi znakami. Gdy cesarz zapytał, ile lat temu to było, Zhang powiedział: „852”.

Kiedy historyk miał to zweryfikować, okazało się, że Zhang miał rację: od 118 p.n.e. do 734 n.e. minęło dokładnie 852 lata. Cesarz był jeszcze bardziej zdumiony.

Tradycja taoistyczna: od dynastii Han do dynastii Tang

Historia Zhanga była jedną z wielu legend, w których cesarze traktowali taoizm poważnie – tradycja ta sięga czasów Żółtego Cesarza (jak opisano w części pierwszej tego cyklu).

Qin Shi Huang, założyciel dynastii Qin, był pierwszym cesarzem Chin. Odwiedzał liczne miejsca, by oddawać cześć istotom boskim, w tym Górę Tai. Wysłał też Xu Fu za granicę w poszukiwaniu eliksiru nieśmiertelności.

Cesarz Wu z dynastii Han, jeden z największych cesarzy w historii, odwiedzał Górę Tai osiem razy, by oddawać cześć boskim istotom. Mówi się, że spotkał legendarną Królową Matkę Zachodu, która udzieliła mu wskazówek dotyczących nieśmiertelności.

Cesarz Taizong z dynastii Tang był otwarty i uznawał zarówno konfucjanizm, jak i taoizm oraz buddyzm. „To, co lubię, to w zasadzie droga cesarzy Yao i Shun, razem z doktryną konfucjańską z dynastii Zhou” – mówił.

Promował również taoizm i buddyzm. „Laozi dał nam dobry przykład, a jego nauki koncentrują się na czystości i pustce; buddyzm pozostawił nam doktryny dotyczące relacji przyczynowo-skutkowej” – wyjaśniał. „Przestrzeganie ich może pomóc osiągnąć nowy wymiar; zrozumienie ich na powierzchownym poziomie pomaga podnieść poziom cywilizacji.”

Po powrocie Xuanzanga z Zachodu z pismami buddyjskimi, cesarz Taizong zorganizował tłumaczenie 75 ksiąg z 1 335 woluminów. Sukces i wpływ tych trzech systemów wierzeń były bezprecedensowe.

Za panowania cesarza Xuanzonga w dynastii Tang taoizm przeżywał kolejną falę popularności. W 721 roku cesarz został pierwszym cesarzem oficjalnie uznanym za taoistę poprzez ceremonię ordynacji. W 722 roku ustanowił świątynie w całym kraju dla kultu Laozi. Założył też szkołę poświęconą nauczaniu taoizmu.

Kilka lat później wydał edykt nakazujący stworzenie wizerunku Laozi, który miał być rozpowszechniany w całym kraju. W 733 roku cesarz osobiście dokonał komentarza do Tao Te Ching i włączył tę księgę do egzaminów cesarskich. W 741 roku otworzył kolejne szkoły taoistyczne, by nauczać taoizmu.

Wszystkie te działania pomagały ludziom zrozumieć tradycję praktyk kultywacji, w szczególności taoizm.

(Ciąg dalszy nastąpi)

Tekst oryginalny ukazał się w wersji anglojęzycznej na stronie en.Minghui.org dnia 13 listopada 2025 roku.