Historia chińskiego cesarza i zarazem oddanego buddysty

(Minghui.org) Buddyzm rozkwitł w Chinach w czasach Południowej dynastii Qi, głównie dlatego, że Xiao Yan (464-549 n.e.), Cesarz Wu z dynastii Liang był pobożnym buddystą. Nie tylko promował buddyzm w całym kraju, ale także sumienie praktykował buddyzm w codziennym życiu i w zarządzaniu sprawami państwowymi.

Po tym jak Xiao Yan został cesarzem, dokonał wielkich rzeczy o charakterze politycznym. Dowiedziawszy się o upadku państwa Qi pilnie zajmował się sprawami państwowymi. Niezależnie od pogody czy pory roku każdego ranka wcześnie wstawał, przeglądał pamiętniki i oficjalne dokumenty. Zimą nigdy nie narzekał, na zmarznięte ręce czy popękaną skórę na dłoniach.

Aby wysłuchać wszystkich życzliwych rad oraz jak najlepiej wykorzystać talenty swojego ludu, nakazał ustawić dwa pojemniki przed bramą cesarskiego kompleksu. Jedno z napisem „Bang Mu Han” a drugie „Fei Shi Han”.

Jeśli zasłużeni urzędnicy lub utalentowani ludzie nie zostali odpowiednio wynagrodzeni lub awansowani, mogli włożyć swoje listy z apelem do skrzynki „Fei Shi Han”. Jeśli zwykli ludzie chcieliby się odnieść krytycznie do spraw państwowych lub coś zasugerować, mieli możliwość umieszczenia swoich petycji w skrzynce „Bang Mu Han”.

Cesarz Wu przywiązywał wielką wagę do wyboru i mianowania urzędników. Wymagał od nich aby postępowali uczciwie i mieli czyste sumienie. Wzywał ich również na dwór aby przypomnieć o obowiązku służenia krajowi jak i ludziom.

Aby promować wysokie standardy rządzenia, cesarz wysyłał również dekrety po całym kraju. Jeśli sędziowie z małych okręgów uzyskaliby wybitne osiągnięcia, wówczas zostaliby awansowani na sędziów w większych okręgach. Natomiast sędziowie z większych okręgów z wybitnymi zasługami byliby awansowani na zarządców prefektur. Dzięki tej rozsądnej polityce urzędnicy dobrze sobie radzili, a przemysł włókienniczy i handel kwitły.

Cesarz Wu wierzył w Buddę i oddawał mu cześć z całą szczerością. We wczesnych latach, kiedy często walczył na polu bitwy, nie miał czasu na bywanie w świątyni, palenie kadzideł i okazywanie Buddzie szacunku. Po tym, jak został cesarzem, bardzo poważnie podchodził do wielbienia Buddy i odwiedzania świątyń. Wydarzenia te stały się ważnymi rytuałami w jego kraju.

W 504 roku, rok po tym, jak został cesarzem Liang, poprowadził 20 000 mnichów i świeckich ludzi do Pawilonu Chongyun w Chongyun Hall i napisał „She Dao Shi Fo Wen”, deklarując szczerość w oddawaniu czci Buddzie.

Cesarz Wu pokazywał również swoje oddanie buddyzmowi w życiu codziennym, czym zyskał szacunek wśród swojego ludu. Według książek historycznych przez trzy lata nosił to samo nakrycie głowy a przez dwa lata używał tej samej kołdry zanim wymienił na nową. Przestrzegał diety wegetariańskiej i nie poświęcał zbyt wielkiej uwagi pożywieniu i garderobie. Nosił te same ubrania nawet po wielokrotnym praniu. Jego odzież uszyta była z bawełny, nie z jedwabiu, ponieważ wydobycie tego materiału wiązało się z zabiciem niezliczonej liczby jedwabników, a to nie było zgodne z buddyjską zasadą — nie zabijaj. Jadł jeden posiłek dziennie i to głównie warzywa. Kiedy był bardzo zajęty i głodny, jadł owsiankę. Nigdy nie pił alkoholu. Nie słuchał muzyki dla przyjemności, mimo że sam był biegłym muzykiem. Był najbardziej „nieszczęśliwym” cesarzem w historii Chin.

Cesarz Wu okazywał wielkie współczucie w swoich rządach. Ilekroć sąd skazywał przestępcę na śmierć, przez wiele dni wyglądał bardzo smutno. W późniejszych latach oświadczył, że jest gotów przejść na buddyzm i czterokrotnie udał się do świątyni Tongtai, będącą największą świątynią w mieście Jiankang. W rezultacie otrzymał przydomek „Cesarz Bodhisattwa”.

Xiao Yan jako cesarz Wu z dynastii Liang, naprawdę zasłużył na tytuł „Cesarza Bodhisattvy”.

Nakazał budowę wielu wież świątynnych i posągów Buddy oraz żarliwie propagował buddyzm podczas swoich rządów. Stolica, Jiankang, która obejmowała obszar 40 mil w każdym kierunku, była domem dla ponad 500 świątyń, z licznymi wysokimi pawilonami i pagodami (wielokondygnacyjne wieże). W czasach Dynastii Liang populacja wynosiła pięć milionów mieszkańców, a liczba mnichów i mniszek w samym mieście Jiankang osiągnęła 100 000. Było też wielu mnichów i mniszek z innych okręgów i prefektur.

W tamtym czasie istniała powszechna praktyka zwana „poświęcaniem się”. Można to było zrobić na dwa sposoby. Pierwszy polegał na oddaniu swojego majątku świątyni a drugi na dołączeniu do świątyni i służeniu mnichom. Xiao Yan „poświęcił się” cztery razy wstępując jako mnich do Świątyni Tongtai (obecnie Świątynia Jiming w Nanjing). Jego pobyt trwał od czterech do 37 dni. Za każdym razem sąd wykupywał go złotem. Całkowita kwota okupu zapłacona świątyni wynosiła 400 milionów złotych monet. Tym sposobem w okresie dynastii Liang, buddyzm osiągnął bezprecedensowy dobrobyt.

Xiao Yan zasiadał na tronie przez prawie pół wieku. Podczas jego panowania jego kraj i ludzie cieszyli się niezwykłym dobrobytem kulturalnym i gospodarczym. Nawet wrogie kraje na północy były zdumione i zaczęły iść jego śladem.

Tradycyjny konfucjanizm również osiągnął swój historyczny szczyt, w trakcie gdy cesarz Wu energicznie promował buddyzm. W całym kraju panowała atmosfera kultury konfucjańskiej, a uczeni wykazywali żywe zainteresowanie studiami konfucjańskimi. Cesarz, książęta i szlachta, wszyscy szczycili się łaskawością i uczciwością jak również starali się poprawić swoją kulturę i umiejętności literackie.

W rezultacie, w ciągu nieco ponad 50 lat istnienia Liang, imponująca liczba znakomitych pisarzy i poetów wniosła znaczący wkład do literatury chińskiej. Przykładowo Xiao Tong, który napisał „Wybrane dzieła Zhaoming”; Shen Yue, autor „Song Shu”; Xiao Ziliang, który napisał „Nan Qi Shu”; Liu Xie, autor „Wen Xin Diao Long”; Zhong Rong, autor „Shi Pin”; jak również wielu innych znanych uczonych, nie wspominając o dwóch synach Xiao Yan, którzy sami zostali cesarzami — Jianwen Cesarz Xiao Gang i Yuan Cesarz Xiao Yi. Krótko mówiąc w historii Chin dorobek literacki za dynastii Liang mógł się równać tylko z zamożną dynastią Tang i Północną dynastią Song.

Cesarz Wu z dynastii Liang wniósł znaczący wkład w chińską kulturę buddyjską, promocję konfucjanizmu i w rozpowszechnianie boskiej kultury Chin.

Wersja angielska