​Pozbywanie się wpływu komunizmu na sztuki piękne

(Minghui.org) Jeśli chodzi o sztuki piękne, to jeśli wszyscy artyści praktykujący Falun Dafa mogliby się poprawiać i doskonalić w oparciu o zasady Falun Dafa, to myślę, że profesja artysty stopniowo powróciłaby na właściwe tory.

Oprócz estetyki, dotyczy to również innych aspektów, takich jak wpływy komunizmu na artystów w Chinach i innych krajach komunistycznych lub postkomunistycznych.

Styl sztuk pięknych

Opierając się na solidnym wykształceniu, studenci sztuk pięknych lub artyści w Chinach potrafią tworzyć dzieła sztuki, które są stosunkowo realistyczne i często uważane za dokładne. Ale niekoniecznie jest to prawda.

Znaleźliśmy w Chinach wielu artystów, w tym praktykujących Dafa, którzy w swoich dziełach ignorują wpływ komunizmu na styl i technikę.

Takie problemy można łatwo zidentyfikować w zawodach związanych ze sztuką poza Chinami. Wiem, że niektórzy krytycy lub specjaliści w dziedzinie sztuki w społeczeństwie zachodnim potrafią rozpoznać, czy obraz, gwasz lub szkic pochodzi od chińskiego artysty, nawet bez znajomości nazwiska autora lub źródła pochodzenia dzieła.

W rezultacie często określają je mianem „smakiem Chin kontynentalnych”. Styl ten, powstały w Związku Radzieckim, nie jest dobrze przyjmowany w zachodnim świecie sztuki.

Kiedy ocenia się tradycyjne malarstwo zachodnie, kluczowym aspektem jest zrozumienie jego tła kulturowego i dziedzictwa historycznego.

Na przykład, jeśli portret jest w stylu weneckim, ludzie mogą poczuć jego wielkość i chwałę; jeśli pochodzi z późniejszego Renesansu Północnego, można wyczuć wpływ Reformacji Protestanckiej.

Kiedy ten sam portret pochodzi z Chin lub innych krajów komunistycznych, można wyczuć wpływ komunizmu i tłamszenie przez niego obywateli.

Podczas ogólnokrajowej kampanii komunizmu sowieckiego w latach 30. XX wieku duża liczba artystów została wygnana lub uwięziona, ponieważ ich dzieła nie były zgodne z Realizmem Socjalistycznym. Niektórzy artyści, którzy nie dostosowali się do nowej polityki, zostali nawet straceni w ramach wielkiej czystki Stalina.

Wpływ komunizmu

Ktoś, kto dobrze zna tradycyjne malarstwo, może zobaczyć rodowód artysty po prostu rzucając okiem na jego prace. Na przykład, styl holenderski lub hiszpański jest w takich arcydziełach widoczny od razu.

Istotę dzieła określa technika i cechy wybranego stylu. Oznacza to, że bez pewnych metod pewnej szkoły, takich jak kompozycja, światło, kolor, materiał i technika, nawet realistyczny obraz nie jest w stanie oddać tego szczególnego smaku.

Dlatego, chociaż tradycyjne malarstwo kładzie nacisk na dokładność, realistyczne dzieło sztuki niekoniecznie oznacza, że jest tradycyjne. Na przykład, nawet jeśli ktoś potrafi bardzo żywo narysować osobę lub drzewo, może to nie być tradycyjne dzieło sztuki.

Dla kogoś z komunistycznego kraju, styl socrealizmu może być uznany za autentyczną sztukę.

Wiele osób uczących się malarstwa, koncentruje się na swojej pasji i wkładaniu wysiłku w doskonalenie swoich umiejętności, i może nie być zainteresowanych takimi teoriami. Z drugiej strony nauczyciel sztuki we współczesnych Chinach nie powie swoim uczniom, że to, czego uczy, to styl komunistyczny.

Ale w historii sztuki Zachodu realizm socjalistyczny to termin opisujący ten styl — literaturę i styl artystyczny wypracowany w czasach Związku Radzieckiego, który pomaga w praniu mózgów ludności przy użyciu ideologii komunistycznej. Odziedziczony przez chiński komunizm, realizm socjalistyczny przejawia się w teorii i praktyce, od początkującego, który najpierw podnosi ołówek, aby nauczyć się szkicowania, aż po profesjonalnego artystę.

Tego nauczano w chińskich szkołach artystycznych po przejęciu władzy przez Komunistyczną Partię Chin (KPCh).

Wśród tak zwanych artystów promowanych przez sowiecki komunizm, niektórzy artyści tworzyli dzieła, które były dość realistyczne. Na przykład, pociągnięcia pędzlem i styl kolorystyczny kilku ulubionych artystów Stalina są często spotykane u współczesnych malarzy obrazów w Chinach.

Niestety, dzieła sztuki niektórych praktykujących Falun Dafa również noszą ślady takich pociągnięć pędzla i stylu kolorów. Ale jest to również zrozumiałe — w końcu większość z nich w zawodowym tworzeniu sztuki nauczyła się tego pod wpływem komunizmu w Chinach.

Oczywiście jest rzeczą szlachetną, że ci praktykujący chcą uprawomocniać Dafa swoimi umiejętnościami artystycznymi. Jeśli uda się nam podczas tworzenia dzieł sztuki całkowicie usunąć wpływ komunistycznego widma, wynik będzie jeszcze lepszy.

Niektóre popularne trendy sztuk pięknych w Chinach wywodzą się zasadniczo z komunizmu. Oto kilka przykładów: preferowanie kwadratu zamiast krągłości, preferowanie bałaganu nad pustką, dzielenie przestrzeni na bloki o płaskich powierzchniach, eksponowanie pociągnięcia pędzlem, ogólnego odcienia szarości i rysunku strukturalnego.

Są to pochodne wpływu komunizmu na sztukę i są zdegenerowane.

Powrót do tradycji

Ktoś może zapytać: jak możemy rysować lub malować bez tych technik? Specjaliści mogliby nawet uznawać nasze dzieła za amatorskie.

W rzeczywistości jest to okrucieństwo komunizmu — sprawia, że czujesz, że nie jesteś w stanie bez niego żyć. Ale tego rodzaju styl związany z komunizmem w rzeczywistości jest demoniczny.

Nie trzeba się jednak zamartwiać. Aby nauczyć się tradycyjnej sztuki, musimy wyeliminować wpływ komunizmu. Nie oznacza to jednak zniszczenia naszych posiadanych umiejętności.

Jest to raczej proces powrotu do tradycji. Porównując dzieła europejskich mistrzów, widzimy, że ostre linie używane przez chińskich studentów sztuki do rozpoczynania szkicu są wynikiem oddziaływania komunizmu.

Te linie konturowe i linie strukturalne są zakłócające i nie istniały w klasycznych dziełach sztuki. Nawet trzymanie ołówka nie powinno być robione na sposób podobny do dyrygenta trzymającego batutę.

Głowa apostoła, rysunek Rafaela. Rysunek ten jest bogaty w okrągłe i gładkie linie, bez wyraźnych linii konturu.

Niektórzy współcześni artyści studiują sztukę figuratywną. Ale w imię „realizmu” koncentrują się na wulgarnych tematach, które niszczą moralność.

Aby podkreślić obrzydliwość, obrys i kolory to ich techniki również są projektowane w taki sposób. Różni się to całkowicie od klasycznych mistrzów, którzy poprzez gładkie, czyste i niewidoczne pociągnięcia, a także kolory, przedstawiają boskość lub świętych.

Zaprzeczając boskości i tradycyjnym wartościom, sztuka pod wpływem komunistów zaadoptowała zmiany i włączyła styl komunistyczny do celów politycznych i prania mózgów. Co więcej, boskość nie jest już tematem wielu dzieł sztuki.

Większość umiejętności plastycznych w Chinach zostało przekazanych ze Związku Radzieckiego w latach 50. XX wieku. Minęło kilka pokoleń i wiele osób uważa teraz, że te umiejętności są autentyczne.

Przykładem na pokazanie solidnej kompozycji jest zwarta prezentacja mięśni i nacisk na strukturę mięśni twarzy. Niektórzy uważają, że wywodzi się to z tradycji szkicowania gipsowych odlewów starożytnych rzeźb.

W rzeczywistości, wczesny etap nauczania sztuk pięknych na Zachodzie nie wymagał od uczniów szkicowania posągów lub gipsowych głów. Dopiero od XVIII wieku nauczano uczniów rysowania kopii posągów odkrytych w starożytnej Grecji i Rzymie.

Celem było poznanie starożytnego stylu i nauka tradycyjnej sztuki, zamiast nauki w zakresie podstaw rysowania. W wielu dziełach sztuki pochodzących z Chin, struktura mięśni często jest zbyt mocno podkreślana, a niektóre gładkie przejścia zostały przekształcone w kostki lub bloki.

Nawet w przypadku kolorów, wyraźnie widoczne są bloki pociągnięć pędzla. Techniki te pochodzą z epoki, w której propagowanie materializmu podkreślało komunizm, rewolucję i poczucie władzy.

Aby powrócić do tradycji, możemy studiować dzieła sztuki powstałe w okresie renesansu i 200 lat później. Po wielokrotnym ich przestudiowaniu, stopniowo rozwiniemy poczucie tradycji.

Zgadzamy się, że dzieło sztuki powinno być dokładną i precyzyjną prezentacją, ale odmienną od realizmu, szkoły artystycznej powstałej w XIX wieku.

Sztuka klasyczna koncentruje się na rzeczywistości konceptualnej, która jest związana z umysłem artysty, jego wnikliwością i doświadczeniem, ale niekoniecznie jest tym samym, co prawdziwe życie. Sztuka powinna wykraczać poza życie codzienne i wskazywać prawe wzorce.

Wszyscy wiemy, że jeśli osoba zawsze patrzy na wulgarne treści, to złe substancje dostają się do jego ciała. Skażenie nie wystąpi, jeśli będzie patrzyła tylko na rzeczy, które mają dobrą zawartość.

Mistrz Li powiedział:

Te przedmioty z przeszłości były tam po to, aby się na nich uczyć i porównywać do nich ówczesne prace, więc dzieła bardzo szybko nabierały dojrzałości. Pojawienie się Leonarda da Vinci i innych artystów po okresie renesansu było zamierzeniem Bogów w celu prowadzenia ludzi do osiągnięcia dojrzałości artystycznej i ukazania ludziom jak tworzyć sztukę. To dlatego dzieła wtedy powstałe miały wielki wpływ na ludzkość. („Nauczanie Fa podczas dyskusji o tworzeniu sztuk pięknych”)

Tradycyjne sztuki piękne

Mówiąc dokładniej, zastosowanie koloru w tradycyjnym malarstwie olejnym opierało się na obserwacji i doświadczeniu, a także zostało osiągnięte poprzez efekty optyczne kolorowych warstw i techniki glazurowania.

Wyjaśniając transparentne kolory, Leonardo da Vinci napisał: „Kiedy transparentny kolor zostanie nałożony na inny o innej naturze, daje on złożony kolor, inny niż te proste, które go tworzą”.

Dodatkowo, da Vinci napisał: „Chcąc uzyskać kolory, które mają wyglądać pięknie, przygotuj podłoże z czystej bieli. Jest ono przeznaczone tylko dla transparentnych kolorów”.

Doceniając klasyczne obrazy olejne skomponowane techniką nakładania warstw kolorów, często znajdujemy kolor tak subtelny i bogaty, że nie da się go opisać. Na przykład, w przypadku karnacji osoby w klasycznej sztuce, strefa półcienia może wydawać się nieco czerwonawa lub zielonkawa.

Wygląda on w ten sposób, ponieważ zawiera zarówno transparentną zieleń, jak i czerwień, a także inne transparentne kolory łączące się w efekt optyczny, który jest subtelny, bogaty i nie do opisania słowami.

Obecnie, w niektórych szkołach artystycznych każe się uczniom nie mieszać gruntownie kolorów na palecie, tak, aby każde pociągnięcie mogło nosić nierówny, różniący się kolor.

Intencją jest imitowanie bogatego koloru wspomnianego wcześniej, metoda ta jednak zasadniczo jest praktykowaniem teorii oddzielania kolorów w impresjonizmie. Takie podejście nie tylko powoduje niestabilność warstwy kolorów, lecz daje także efekt oddzielnych bloków kolorów, co widać w dziełach sztuki z Chin lub Związku Radzieckiego.

Z drugiej strony, w klasycznych dziełach Rafaela „wewnętrzne światło” wytwarzano z dolnej warstwy zabarwienia z efektem optycznym wielowarstwowego przezroczystego blasku. Jest to drastycznie różne od nieprzezroczystego koloru pigmentu bezpośrednio zmieszanego na palecie.

Madonna della seggiola autorstwa Rafaela

Po zrozumieniu dwóch stylów malowania Chiaroscuro i Sfumato, Rafael zastosował styl Unione, skuteczny sposób harmonijnego łączenia form i kolorów.

Na temat pociągnięcia pędzlem da Vinci napisał: „… dbajcie, aby światło i cień były złączone lub w sobie stopione; bez żadnych mocnych pociągnięć lub linii: jak dym rozwiewa się w powietrzu, tak wasze światło i cień przechodzą od jednego do drugiego, bez żadnego widocznego rozdziału”.

Powiedział też, że jeśli artyści zastosowaliby ciężkie, niezgrabne pociągnięcia, malując portret twarzy, to oszukaliby samych siebie. Jean-Auguste-Dominique Ingres, francuski malarz neoklasyczny, również nauczał, że ludzie powinni widzieć tylko efekt na płótnie, a nie zastosowane metody, takie jak pociągnięcia pędzlem.

W temacie kształtów mówił także o unikaniu konturów kwadratowych lub pod kątem, aby móc tworzyć piękne kształty. Oznacza to, że powinny być one okrągłe i gładkie, bez szczegółów wystających od wewnątrz.

Taka koncepcja preferowania okrągłego zamiast kwadratowego jest zgodna z tradycyjną chińską kulturą. Z powodu związków z boskością, obiekty w tym ludzkim świecie powinny za tą boskością podążać — czyli być łagodne, gładkie i harmonijne.

Ponieważ wszystko, w tym istoty ludzkie, pochodzi od boskości, to tylko idąc za połączeniem z boskością możemy osiągnąć harmonię nieba i ziemi, jak też i do boskości powrócić.

Podsumowanie

W artykule tym omówiono krótko kilka tematów. Dokładność, którą tu opisujemy, różni się od realizmu omawianego przez większość współczesnych ludzi. Rozmawiali o tym także związani ze sztuką zagraniczni praktykujący Falun Dafa.

Sztuka ma dwa główne elementy — formę i związki. Forma odnosi się do metod projektowania i wyrażania dzieła sztuki w celu przekazania przesłania lub idei.

Przesłanie może być boskie, związane z człowiekiem, demoniczne lub niejasne. Te wewnętrzne treści działają z innymi elementami tego samego rodzaju, służąc jako pomost łączący z boskością lub piekłem.

Związek działa poprzez formę — w tym kompozycję, wzór, motyw i inne aspekty — aby dotrzeć do widzów. Dlatego istnieje powiązanie między widzami a dziełem sztuki, a następnie czynnikiem boskim, ludzkim lub demonicznym.

To połączenie wciąż wykracza poza ten wymiar fizyczny. To właśnie niesie dzieło sztuki.

Doskonałe, szlachetne dzieło sztuki jest zasymilowane z polem pozytywnej energii i może być wzmocnione przez boskość. Podobnie, wulgarne dzieła sztuki mogą łączyć się z demonami.

Tworzenie sztuki zależy nie tylko od doskonałych umiejętności, ale bezpośrednio odzwierciedla umysł i duchowość artysty. Dla praktykujących Falun Dafa pozbycie się wpływu kultury partyjnej pomoże naszej sztuce stać się czystszą, bardziej współczującą i piękną, dzięki czemu będzie mieć bardziej pozytywny i doskonały wpływ na ludzi.

Tekst oryginalny ukazał się w wersji anglojęzycznej na stronie minghui.org dnia 2019-10-13. Link do artykułu: http://en.minghui.org/html/articles/2019/10/13/180309.html