Podwójne standardy Komunistycznej Partii Chin w kwestii wolności zgromadzeń

(Minghui.org) 25 kwietnia to ważny dzień dla praktykujących Falun Gong. Dwadzieścia sześć lat temu około 10 000 praktykujących zebrało się w pobliżu Centralnego Biura Apelacyjnego Rady Państwa w Pekinie, aby domagać się uwolnienia praktykujących, którzy zostali aresztowani w Tianjin w poprzednich dniach. Pomimo pokojowego charakteru ich apelu, Komunistyczna Partia Chin (KPCh) wykorzystała go do oczernienia Falun Gong po tym, jak reżim rozpoczął prześladowania tej praktyki w lipcu 1999 r.

Jeśli jednak przyjrzymy się historii, zauważymy, że Komunistyczna Partia Chin rzeczywiście zezwalała na wolność zgromadzeń, a nawet opowiadała się za nią, aż do przejęcia władzy w październiku 1949 r.

Zachęcanie do zgromadzeń w latach 40. XX wieku

Po zakończeniu drugiej wojny chińsko-japońskiej w 1945 r. rządzący Kuomintang był gotowy na zawarcie porozumienia z Komunistyczną Partią Chin w celu ustanowienia demokratycznego społeczeństwa. Jednak Komunistyczna Partia Chin rozpoczęła wojnę domową. Oprócz walki z armią Kuomintangu na linii frontu, stosowała również „petycje” i „zgromadzenia”, aby osłabić Kuomintang.

Według oficjalnej strony internetowej Uniwersytetu Jiao Tong w Szanghaju, „Pod przewodnictwem Generalnego Oddziału Komunistycznej Partii Chin na Uniwersytecie Jiao Tong w Szanghaju, prawie 3000 studentów przełamało wszystkie przeszkody i 13 maja 1947 roku pojechało pociągiem do Nankinu, gdzie zwróciło się z prośbą do rządu Kuomintangu”. Trudno było sobie wyobrazić, że studentom college’u pozwolono nadużywać tak wojennych zasobów i w ten sposób konfrontować się z rządem.

To był tylko jeden z wielu epizodów niepokojów wywołanych przez Komunistyczną Partię Chin. W prowincji Hubei Komunistyczna Partia Chin zmobilizowała studentów do ataku na rząd prowincji w Wuhan 22 maja 1947 r. Zniszczyli biura rządowe, portrety Czang Kaj-szeka i zdewastowali kompleksy rządowe graffiti. Kiedy strażnicy zastrzelili trzech studentów i zranili dwunastu, Komunistyczna Partia Chin natychmiast nagłośniła to wydarzenie w całym kraju.

W Pekinie Komunistyczna Partia Chin podjudziła ponad 6000 studentów do konfrontacji z radą miejską 5 lipca 1947 r. Po ataku na uzbrojonych funkcjonariuszy policji cegłami i pałkami żołnierze otworzyli ogień i zabili około 10 studentów.

Komunistyczna Partia Chin rozszerzyła zamieszki na 22 uczelnie w północnych i północno-wschodnich Chinach i zorganizowała masowe zgromadzenia w Pekinie, a także strajki robotników w głównych miastach. Ostatecznie rząd Kuomintangu został zmuszony do ustąpienia.

Podwójne standardy Komunistycznej Partii Chin ujawniają jej prawdziwą naturę

Z tych działań możemy wywnioskować, że mobilizowanie studentów do atakowania rządu było częścią podręcznika KPCh — to znaczy do czasu, aż reżim przejął władzę w 1949 r. We wszystkich tych wydarzeniach nie więcej niż sto osób zostało rannych lub zabitych. Jednak podczas masakry na placu Tiananmen w 1989 r. KPCh strzelała do nieuzbrojonych studentów i przejeżdżała ich czołgami. Czerwony Krzyż w Pekinie oszacował, że zginęło około 2600 studentów, a 30 000 zostało rannych. Odtajnione brytyjskie i amerykańskie akta wykazały, że zginęło ponad 10 000 osób, co stanowi rekord liczby osób zabitych w pokojowym proteście.

Tragiczne wydarzenie w 1989 r. pomogło Jiang Zeminowi wspiąć się na szczyt kierownictwa KPCh. Wiedział, że wolność zgromadzeń była skutecznym narzędziem, które pomogło KPCh przejąć władzę, ale była również poważnym ryzykiem, które mogło podważyć jej rządy. Dlatego Jiang i KPCh nie tolerowaliby takich zgromadzeń pod swoimi rządami, co byłoby naruszeniem chińskiej konstytucji. Te podwójne standardy pokazują, że KPCh nie ma żadnych zasad i że jej najwyższym priorytetem zawsze było tłumienie Chińczyków brutalnością i kłamstwami.

25 kwietnia 1999 r. praktykujący Falun Gong apelowali o sprawiedliwość bez osobistych lub politycznych motywów. Ich spokojne, harmonijne zachowanie nie pozostawiło KPCh żadnych wymówek, aby natychmiast odpowiedzieć zbrojnym tłumieniem. Ze względu na bezinteresowność praktykujących ich apel stał się największym i najbardziej pokojowym w historii współczesnych Chin, a sukces, jaki osiągnęli pod tak brutalnym reżimem, przyniósł nadzieję Chinom i tym, którzy obserwowali to z zagranicy.