​Ochranianie i niszczenie tradycyjnego dziedzictwa kulturowego (zdjęcia)

(Minghui.org) Dziedzictwo kulturowe obejmuje mądrość naszych przodków i ukazuje nam, rozwój ludzkiego społeczeństwa. Stanowi ono bogate źródło wiedzy dla przyszłych pokoleń, które będą mogły zrozumieć historię ludzkości wraz z całą jej głęboką mądrością. Ochrona dziedzictwa kulturowego jest zatem bardzo ważna dla przekazywania i zachowywania tradycyjnej kultury.

O zachowanie reliktów historycznych toczono w przeszłości ciężkie boje. Niektóre z nich zostały opisane poniżej.

Ratowanie skarbów narodowych Luwru

W 1940 roku Adolf Hitler wydał rozkaz zdobycia Paryża. Miliony mieszkańców stolicy Francji uciekło i miasto nagle opustoszało. Kurator Luwru, Jacques Jaujard, był zdeterminowany, aby uratować jak najwięcej skarbów kultury. Zapakował 1862 skrzynie cennych zabytków historycznych, w tym „Trzy Skarby Luwru” (Mona Lisa, Skrzydlata Bogini Zwycięstwa i Wenus z Milo), a także 4000 skrzyń artefaktów. Do przetransportowania zabytków o nocnej porze do różnych zamków, w celu ukrycia ich przed najeźdźcą, wykorzystane zostały w sumie 203 ciężarówki.

W dniu, w którym Luwr opuściła ostatnia kolekcja, Paryż został zdobyty przez nazistów, a plan Hitlera dotyczący „przejęcia Luwru” nie powiódł się. Ten ekscytujący epizod w historii został później ukazany w filmie „Francofonia”.

Czang Kaj-Szek ratuje chińskie skarby narodowe przed zniszczeniem

W styczniu 1933 roku japońska armia przedarła się przez przełęcz Shanhai (znaną również jako Shanhaiguan, jedną z głównych przełęczy na Wielkim Murze Chińskim). Generał Czang Kaj-Szek, przywódca Narodowej Partii Chin, który walczył z japońskimi najeźdźcami, a później podczas chińskiej wojny domowej z Komunistyczną Partią Chin, był silnym orędownikiem obrony narodowego dziedzictwa kulturowego. Podczas japońskich bombardowań rozkazał swoim ludziom przenieść tysiące zabytków kultury w bezpieczne miejsce.

5 lutego 1933 roku, podczas ciemnej i burzowej nocy, w Zakazanym Mieście nagle wprowadzono stan wojenny. Konwój tysięcy zapieczętowanych drewnianych skrzyń został następnie po cichu wyprowadzony z miasta przez Shenwumen (Bramę Boskiej Potęgi). Eskortujący byli ubrani całkowicie na czarno, a konwój był strzeżony przez żołnierzy i uzbrojoną policję. Tak rozpoczął się największy i najbardziej udany transfer relikwii kulturowych w kraju, z głębokimi konsekwencjami historycznymi dla Chin.

Następnie dwa pociągi załadowane 19 557 skrzyniami skarbów narodowych ominęły Tiencin, a następnie podróżowały liniami Pinghan, Longhai i Jinpu, zanim dotarły do Szanghaju. Misja ta pozwoliła bezpiecznie przenieść bezcenne skarby narodowe, w tym kompletny zestaw „Siku Quanshu” (Complete Collection in Four Treasuries, pol. Kompletna Kolekcja w Czterech Skarbach) - ogromną kolekcję chińskiej nauki od starożytności do XVIII wieku, a oprócz tego oryginalną kaligrafię „Quick Snow and Sunny Post” (pol. Szybki Zapis o Śniegu i Słońcu) autorstwa cenionego Wanga Xizhi z dynastii Jin, kapustę wykonaną ze szmaragdowego jadeitu, a także inne starożytne dzieła kaligraficzne, obrazy oraz cenne przedmioty.

Chińska Partia Narodowa zainwestowała znaczne środki w zaopatrzenie wojsk na czas walki z japońskim najeźdźcą, więc możliwości finansowe i transportowe były ograniczone. Mimo to Czang Kaj-Szek osobiście zatwierdził przydział wagonów do transportu skarbów narodowych do różnych miejsc w Syczuanie i Guizhou, w południowo-zachodnich Chinach.

Podczas niektórych odcinków podróży skarby narodowe musiały być przeładowane na ciężarówki do przejazdu autostradą Syczuan-Shaanxi, a każda ciężarówka mogła przewieźć tylko około 20 skrzyń. Podróż była szczególnie trudna ze względu na zniszczone drogi i zerwane mosty.

Żmudna podróż w przewożeniu zabytków kultury do zachodnich Chin

Po zakończeniu wojny przeciwko Japonii, w kraju wybuchła wojna domowa między wspieraną przez Sowietów Komunistyczną Partią Chin (KPCh), a nacjonalistycznym rządem kierowanym przez Czang Kaj-Szeka.

W 1948 roku, gdy Czang Kaj-Szek planował wycofać się na Tajwan, zrobił dwie rozsądne rzeczy związane z chińskim dziedzictwem kulturowym. Pierwszą z nich było przewiezienie mistrzów chińskich nauk na Tajwan. Drugim było przeniesienie narodowych skarbów z Chin na Tajwan.

Między 21 grudnia 1948 roku, a 9 grudnia 1949 roku skarby narodowe w Chinach kontynentalnych zostały przeniesione pięciokrotnie - pierwsze trzy transporty popłynęły statkiem, a ostatnie dwa poleciały samolotem. Czang Kaj-Szek nakazał przeniesienie skarbów tak szybko, jak to możliwe, bez względu na koszty. Ostatecznie, po niezliczonych trudach, 680 000 sztuk skarbów narodowych zostało przeniesionych z Chin kontynentalnych do Narodowego Muzeum Pałacowego w Tajpej na Tajwanie.

9 grudnia 1949 roku Zhang Daqian, wielki mistrz tradycyjnego chińskiego malarstwa, przyjechał samochodem należącym do wysokiego rangą urzędnika na lotnisko Xinjin w Czengdu. Miał ze sobą 78 reprodukcji malowideł ściennych Dunhuang ze swojej prywatnej kolekcji. Samolot był jednak już przeładowany i nie mógł przyjąć dodatkowego ciężaru dzieł sztuki.

W desperacji, Hang Liwu, wiceminister edukacji w rządzie krajowym, dobrowolnie pozbył się z samolotu swoich trzech sztuk bagażu, w tym swoich oszczędności życia w wysokości około dwudziestu sztab złota, aby zrobić w samolocie miejsce na malowidła ścienne. Zrobił to pod warunkiem, że Zhang Daqian po przybyciu na Tajwan przekaże murale na rzecz kraju. Zhang Daqian zgodził się i obietnicy dotrzymał.

Zachowany mural z Dunhuang

Chociaż relikty kulturowe mogą być kruche i delikatne, żaden ze skarbów zabranych z Zakazanego Miasta nie został po przebyciu długiej i niebezpiecznej podróży połamany, czy uszkodzony. Wyglądało to tak, jakby były chronione przez Bogów.

Na Zhiliang, członek pierwszej grupy pracowników Zakazanego Miasta, którzy pomagali eskortować skarby narodowe, wspomina: „Dopiero po tym, jak byłem świadkiem tego, że zawsze potrafiliśmy bezpiecznie wyjechać, i to w momencie bombardowania ze strony wroga oraz przetrwać bez żadnych strat - nawet, gdy nasza ciężarówka została przewrócona, a łódź wywrócona - zacząłem wierzyć, że wszystkie te starożytne przedmioty mają dusze i inteligencję”. Później napisał książkę „ Guarding the National Treasures of the Forbidden City for Seventy Years”, (pol. Strzeżenie od 70 lat skarbów narodowych Zakazanego Miasta).

Niektóre ze skarbów narodowych przeniesionych na Tajwan przez Czang Kaj-Szeka były wystawiane w latach 1961-1962 w pięciu miastach w USA, w tym w Waszyngtonie, gdzie obejrzało je 470 000 osób.

Za swój wielki wkład w utrzymanie zabytków kultury w nienaruszonym stanie Czang Kaj-Szek zasłużył na wielkie uznanie, pomimo katastrofalnych skutków wojny. Jednak skarby pozostawione w Chinach kontynentalnych, w tym dzieła mistrzów narodowych i relikwie kulturowe, uległy zniszczeniu z rąk Czerwonych Strażników Mao Zedonga podczas Rewolucji Kulturalnej (1966-1976).

KPCh zniszczyła niezliczone skarby narodowe

Podczas gdy skarby narodowe uratowane przez Czang Kaj-Szeka były prezentowane ludziom w USA, reżim KPCh w Chinach kontynentalnych przygotowywał się do unicestwiania tradycyjnej kultury Chin.

W dniu 1 czerwca 1966 roku dziennik „ People's Daily” opublikował artykuł redakcyjny zatytułowany „Wymieść wszystkie potwory i demony”, skutecznie deklarując, że wszyscy wrogowie KPCh są podludźmi. Artykuł promował hasło „ Zniesienia czterech staroci” (starych idei, starej kultury, starych zwyczajów i starych nawyków), co było jednym z głównych celów Rewolucji Kulturalnej.

18 sierpnia tego samego roku, Mao przyjął w Tiananmen przedstawicieli Czerwonej Gwardii. Czerwonogwardziści zaczęli następnie rozbijać w Pekinie „cztery starocie”, co doprowadziło do natychmiastowego zniszczenia świątyń buddyjskich i taoistycznych, posągów Buddy, miejsc historycznych, tradycyjnych dzieł kaligraficznych, obrazów i antyków.

Bezprecedensowe „niszczenie czterech staroci”przez KPCh miało na celu zniszczenie tradycyjnej chińskiej kultury

Szacuje się, że ponad 10 milionów domów w całych Chinach zostało przeszukanych i splądrowanych. Niezliczone skarby, kaligrafie i obrazy, książki, naczynia, ozdoby oraz starożytne księgi zostały roztrzaskane na kawałki lub spalone na popiół.

Spośród 6 843 zabytków kultury i miejsc historycznych wymienionych w pekińskiej ankiecie z 1958 roku dotyczącej zabytków kultury, 4 922 zostały całkowicie zniszczone w sierpniu i wrześniu 1966 roku.

Ponadto, odkopany został grobowiec Konfucjusza w prowincji Shandong, a jego szczątki rozrzucone. Zniszczono również ponad 5 300 starożytnych ksiąg, kaligrafii i obrazów, narodowych zabytków kultury pierwszego stopnia oraz kamiennych pomników związanych z Konfucjuszem.

Nie oszczędzono nawet starożytnych budynków, które nosiły w sobie wspomnienia dawnych czasów. W Pekinie zburzono wewnętrzne i zewnętrzne mury miejskie, pozostawiając jedynie cztery bramy - Tiananmen, Zhengyangmen, Deshengmen i Yongdingmen. Te mury i budynki przetrwały wiele wojen domowych i wstrząsów społecznych od czasów dynastii Liao, panującej prawie 1000 lat temu, tylko po to, by zostać zniszczone przez brutalność KPCh.

Rewolucja Kulturalna KPCh odcięła korzenie tradycyjnej chińskiej kultury, powodując poważną degenerację cywilizacji narodowej, która trwa do dziś.

Rok po rozpoczęciu Rewolucji Kulturalnej, 12 listopada 1967 roku, Czang Kaj-Szek wygłosił podczas „Ceremonii upamiętniającej urodziny Ojca Założyciela i Dzień Odrodzenia Kultury” przemówienie. Powiedział: „Zła, demoniczna natura bandytów z KPCh stoi w całkowitej sprzeczności z naszymi trzema zasadami dla ludzi (nacjonalizm, demokracja, środki na utrzymanie ludzi) opartymi na tradycyjnej kulturze i wartościach Chin! KPCh próbuje wyeliminować 5000-letnią, tradycyjną kulturę Chin głęboko zakorzenioną w naszych sercach poprzez desperackie niszczenie naszej etyki kulturowej, demokracji i nauki, które opierają się na tradycyjnej kulturze. Tak zwana ‘rewolucja kulturalna’ to nic innego jak powierzchowne ‘maskowanie’ niszczycielskich zbrodni przeciwko tradycyjnej kulturze. Dzisiejszy kontynent [Chiny] stał się ogromnym więzieniem, w którym normalne relacje między ojcem i synem, mężem i żoną ... są uważane za zdradę i są stale krytykowane”.

Czang Kaj-Szek wierzył, że komunizm, jako największy wróg publiczny ludzkości, ostatecznie przepadnie. W 1972 roku dokładnie przewidział, że ustrój komunistyczny w krajach Europy rozpadnie się w 1990 roku, podczas gdy KPCh pójdzie w ich ślady nieco później. I wierzył, że tym, co naprawdę może uratować Chiny i pokonać demony komunizmu, jest chińska kultura, która od pokoleń jest zakorzeniona w sercach Chińczyków.

W swoim przemówieniu Czang Kaj-Szek powiedział: „Nikt nie może zniszczyć chińskiej kultury! To, co ostatecznie wyeliminuje komunistycznych bandytów i złodziei, leży w prawości „narodowego ducha niezależności i zdolności" przejawiającego się w naszej chińskiej kulturze!”.

Czang Kaj-Szek, jego żona Soong Meiling i ich syn Czang Czing-Kuo zwiedzający wystawę skarbów narodowych w Nankinie w 1947 roku

Ochrona kontra zniszczenie

Istnieje powiedzenie, że Zakazane Miasto w Pekinie „ma pałace, ale nie ma skarbów”, podczas gdy Zakazane Miasto w Tajpej „ma skarby, ale nie ma pałaców”. Oznacza to, że chociaż „Zakazane Miasto” w obu miejscach prezentuje starożytną i wspaniałą kulturę Chin, KPCh i Narodowa Partia Chin mają zupełnie inne podejście do kultury i jej reliktów.

Narodowe Muzeum Pałacowe w Tajpej dba o chińskie relikty kulturowe i ma skrupulatne przepisy dotyczące obchodzenia się z nimi. Jeśli jakikolwiek przedmiot ma zostać przeniesiony, muszą być przy tym obecne dwie lub trzy osoby, a cały proces jest monitorowany i nagrywany na wideo.

Z kolei zabytki w Zakazanym Mieście w Pekinie są traktowane z zaniedbaniem, co prowadzi do ich uszkadzania. Uszkodzone relikwie obejmują czerwony parawan z drzewa sandałowego z kolekcji dynastii Qing, naczynia rytualne pierwszej klasy z dynastii Ming i zielony, wypalany talerz z glazurą w kształcie słonecznika z dynastii Song. Co niewiarygodne, Departament Pałacowy wyrzucił nawet ponad tuzin cennych figurek Buddy pozostawionych w pudełku ze śmieciami. Ludzie zajmujący się pojemnikami na odpady znaleźli figurki Buddy, a następnie zwrócili je do Muzeum Pałacowego.

Mówi się, że w latach 2000-2007 Muzeum Pałacowe w Pekinie utraciło bezpowrotnie ponad 100 rzadkich starożytnych ksiąg, w tym grawerowane wydania z czasów dynastii Ming.

Dlaczego KPCh chce zniszczyć tradycyjną kulturę?

Chiny znane były kiedyś jako „Shenzhou” (Boska Kraina), a tradycyjna chińska kultura była uważana za kulturę podarowaną przez Bogów. Tradycyjne chińskie znaki, uważane za pochodzące od boskich istot, były również ściśle związane ze starożytnymi chińskimi wartościami moralnymi i ich postrzeganiem.

Mówi się, że mędrzec kaligrafii, Wang Xizhi, ze Wschodniej Dynastii Jin (303-361 r. n.e.) spędził kilka lat na ćwiczeniu pisania znaku "永" (oznaczającego wieczność). Znak ten zawiera wszystkie osiem podstawowych pociągnięć pędzlem w kaligrafii w stylu Kai. Mówi się, że taoista na górze Tiantai pokazał mędrcowi, jak go pisać. Ćwicząc pisanie tego znaku, Wang opanował najważniejsze umiejętności chińskiej kaligrafii. Taoista powiedział mu również, że podczas ćwiczenia kaligrafii powinien zawsze zachować czysty i szlachetny umysł. Po latach wysiłku i wytrwałości Wang stał się jednym z największych mistrzów kaligrafii w historii Chin.

Jak głosi historia, Wang miał zwyczaj ćwiczyć pisanie siedząc nad stawem, a kiedy kończył, mył w stawie swój pędzel i kamień atramentowy. Z czasem woda w całym stawie zmieniła kolor na czarny i stał się on znany jako „atramentowy staw”.

Starożytna kaligrafia i malarstwo wymagały równoczesnej dbałości o „formę, jak i ducha”. Artyści podkreślali znaczenie praktyki kultywacyjnej i wierzyli w „harmonię między człowiekiem, a naturą”. To właśnie dzięki takim wymiarom oświecenia ich dzieła okazały się tak żywe, o ponadczasowym znaczeniu. Dzieła te przypominały późniejszym pokoleniom o związku między człowiekiem a boskością, aby nie zapomniały, skąd pochodzą, ani nie zagubiły się w labiryncie świeckiego świata.

Jednak KPCh dalej nie szczędzi wysiłków, by zniszczyć dziedzictwo kulturowe i istotę tradycyjnej kultury Chin. Podstawowym powodem jest to, że promowany przez KPCh marksizm i ateizm są całkowitym przeciwieństwem tradycyjnej chińskiej kultury i jej wartości.

Podczas swoich ruchów politycznych KPCh wielokrotnie stosowała wszelkiego rodzaju niecne sztuczki, w tym brutalne masakry, niszczenie przekonań religijnych, prześladowanie intelektualistów stojących na straży sprawiedliwości i sumienia, a także niszczenie tradycyjnej chińskiej kultury - w tym starożytnych świątyń, relikwii kulturowych, dzieł kaligraficznych, obrazów i antyków. Ostatecznym celem KPCh jest zdominowanie całego świata i zerwanie więzi między człowiekiem a boskością, spychając ludzkość w niebezpieczną otchłań.

Niezwykle ważne jest, aby ludzie byli w pełni świadomi złej natury KPCh. Pozwoli im to wyrwać się spod jej wpływu i oświecić, jak ważne jest ożywienie tradycyjnych wartości kulturowych, takich jak cnota, prawość, przyzwoitość, życzliwość i wiarygodność, oraz ich przestrzeganie. Wszystko to zapewni ludzkości świetlaną przyszłość.

Tekst oryginalny ukazał się w wersji anglojęzycznej na stronie en.Minghui.org dnia 22.08.2023 r.

Dostępna wersja po angielsku

Dostępna wersja po chińsku