Naukowe odkrycia dotyczące pochodzenia i reinkarnacji wszechświata

(Minghui.org) Skąd wzięli się ludzie? Jak powstał wszechświat? Te pytania od wieków nurtują ludzkość. Starożytne chińskie legendy mówią, że Pan Gu stworzył ten świat, podczas gdy Nuwa stworzył ludzi. Biblia mówi, że Jehowa stworzył świat i ludzi. We wszystkich kulturach istnieje wspólny temat, że ludzkość została stworzona przez Boga.

Wielu współczesnych ludzi, w tym naukowców, zdało sobie sprawę, że nasz świat wykracza poza to, co współczesna nauka może wyjaśnić. Ankieta przeprowadzona przez Pew Research Center w 2009 roku wykazała, że 95% Amerykanów (ogółu społeczeństwa) wierzy w jakąś formę bóstwa lub siłę wyższą, a wśród ankietowanych naukowców odsetek ten wyniósł 51%.

W tym artykule zbadamy kilka odkryć naukowych dotyczących pochodzenia wszechświata i nie tylko.

Reinkarnacja wszechświata

W pierwszej połowie ubiegłego wieku wielu naukowców zaproponowało „teorię Wielkiego Wybuchu”, aby wyjaśnić pochodzenie wszechświata. Należeli do nich, belgijski astronom i kosmolog Georges Lemaître, radziecki fizyk Alexander Friedman, amerykański astronom Edwin Hubble, amerykański fizyk George Gamow i inni. Zgodnie z teorią wielkiego wybuchu, wszechświat został uformowany przez gorącą, gęstą osobliwość, która rozszerzyła się po wielkim wybuchu 13,7 miliarda lat temu. Teoria Wielkiego Wybuchu jest nadal najbardziej powszechnie akceptowanym modelem pochodzenia wszechświata w społeczności naukowej, a jej ramy opierają się na ogólnej teorii względności Einsteina.

Do pewnego stopnia teoria Wielkiego Wybuchu jest zgodna z ideą, że wszechświat został stworzony przez jakąś siłę wyższą. W rzeczywistości Lemaitre był szefem Papieskiej Akademii Nauk w Watykanie. Papież Pius XII również twierdził w Papieskim Towarzystwie Naukowym w listopadzie 1951 roku, że teoria wielkiego wybuchu jest zgodna z katolicką koncepcją kreacjonizmu.

W miarę jak naukowcy kontynuowali badania nad pochodzeniem wszechświata, modyfikowali teorię Wielkiego Wybuchu. W 2010 roku brytyjski naukowiec i laureat Nagrody Nobla Sir Roger Penrose zaproponował teorię konformalnej kosmologii cyklicznej (CCC), która utrzymuje, że wielki wybuch, który miał miejsce 13,7 miliarda lat temu, nie był początkiem formowania się wszechświata, że istniał wszechświat przed tym wielkim wybuchem, a sam wszechświat został reinkarnowany.

Opierając się na danych z należącej do NASA sondy Sonda anizotropii mikrofalowej Wilkinsona (WMAP) kosmicznego mikrofalowego tła (CMB), Penrose zaproponował istnienie wcześniejszego wszechświata przed Wielkim Wybuchem naszego obecnego wszechświata. Zgodnie z równaniami pola Einsteina w ogólnej teorii względności, Penrose wyjaśnił dowody na poparcie swojej teorii w swojej książce Cykle czasu: nowe, niezwykłe spojrzenie na wszechświat z 2010 roku.

Również w 2010 roku Penrose i ormiański fizyk matematyczny Vahe Gurzadyan opublikowali artykuł zatytułowany „Koncentryczne okręgi w danych WMAP mogą stanowić dowód gwałtownej aktywności przed Wielkim Wybuchem”. Chociaż do tego czasu powszechnie uznawano, że CMB ma anizotropię (czyli właściwość bycia zależnym od kierunku), Penrose i Gurzadyan przypisali koncentryczne okręgi w danych WMAP zderzeniom między supermasywnymi czarnymi dziurami. Co więcej, niektóre z dużych okręgów sugerowały, że powstały przed Wielkim Wybuchem.

Koncentryczne okręgi w kosmicznym mikrofalowym tle (CMB) nieba

„Najwyraźniejszy obserwacyjny sygnał CCC wynika z licznych spotkań supermasywnych czarnych dziur występujących w gromadach galaktyk w eonie poprzedzającym nasz” – napisali Penrose i Gurzadyan w swoim artykule.

Do pewnego stopnia przypomina to kalpy, o których mowa w buddyzmie. Każda kalpa trwa miliardy lat, a Budda mógł być świadkiem wielu kalp, podobnie jak osoba przechodząca przez reinkarnacyjny cykl życia i śmierci.

„Odcisk palca Boga”

Urodzony w Polsce, francusko – amerykański matematyk Benjamin Mandelbrot często stosował modele matematyczne w ekonomii, finansach, mechanice płynów i kosmologii. W latach 70 zaproponował ideę geometrii fraktalnej i rozszerzył ją na wiele dziedzin. Później opracował klasyczny wzór na zbiór Mandelbrota z_n+1 = z_n² + c, gdzie c jest liczbą zespoloną (którą można wykreślić na płaszczyźnie z osiami x i y), a n jest liczbą całkowitą, która może przyjmować wartości 0, 1, 2.... Zazwyczaj przyjmuje się, że z₀=0.

Zbiór Mandelbrota zawiera wszystkie możliwe wartości c, które spełniają warunek, że wartości z są ograniczone. Jeśli wartość c powoduje, że wartości z dążą do nieskończoności, to nie jest ona częścią zbioru Mandelbrota. Na przykład, jeśli c=1, to z₁ = z₀² + c = 0+1=1, z₂ = z₁² + c = 1²+1=2, z₃ = z₂² + c =2²+1=5... Gdy n zmierza do nieskończoności, zn również zmierza do nieskończoności (lub "wybucha"), co jest uważane za stan niestabilny. Z drugiej strony, jeśli c= - 1, to z₁ = z₀² + c = 0–1= –1, z₂ = z₁² + c = (–1)²–1=0, z₃ = z₂² + c =0²–1= –1. Ciąg zn po wielu iteracjach zawsze będzie miał postać 0, -1, 0, -1, 0, -1,.... Tak więc wartości z są ograniczone (co jest uważane za stan stabilny). Zatem wartość 1 nie jest częścią zbioru Mandelbrota, ale wartość -1 jest.

Wzór z_n+1 = z_n² + c można również uogólnić do z_n+1 = z_n^t + c, gdzie t może być dowolną liczbą dodatnią (taką jak 2, 3, 3.1, lub 4, itp.) Bez względu na postać wzoru, jeśli naniesiemy wszystkie możliwe wartości c w zbiorze Mandelbrota na płaszczyznę, otrzymamy obrazy podobne do poniższego:

Zbiór Mandelbrota w geometrii fraktalnej jest często określany jako „odcisk palca Boga”.

Część (z niebieskim środkiem i warstwami pierścieni w różnych odcieniach czerwieni) w prawym dolnym rogu obrazu to zbiór Mandelbrota możliwych wartości c. Żółty pierścień otaczający tę część zawiera wartości, które nie są częścią zbioru Mandelbrota. Co ciekawe, jeśli przybliżymy gałęzie rozciągające się od czerwonej części w prawym dolnym rogu, zobaczymy podobne wzorce. Na przykład w lewym górnym rogu widzimy mniejszy okrąg (z niebieskim środkiem i pierścieniami w różnych odcieniach czerwieni). Jeśli będziemy powiększać ten okrąg, zobaczymy, że ten sam okrąg pojawia się ponownie, choć w mniejszej skali.

Zjawisko to w rzeczywistości trwa w nieskończoność i jest nazywane fraktalami w geometrii, ponieważ ten sam wzór pojawia się w pełnym zakresie skali, od makroskopowej do mikroskopowej. Ze względu na tak zdumiewające odkrycie, ludzie określili wzór Mandelbrota jako „odcisk palca Boga”.

Podczas gdy zbiór Mandelbrota jest sztucznym fraktalem, istnieje wiele fraktali występujących w naturze, takich jak szyszki sosnowe. "Kształty wybrzeża morskiego są przykładami wysoce zaangażowanych krzywych, tak że każda z ich części może – w sensie statystycznym – być uważana za obraz całości w zmniejszonej skali. Właściwość ta będzie określana jako „statystyczne samo podobieństwo” – napisał Mandelbrot w artykule naukowym z 1967 roku zatytułowanym „Jak długie jest wybrzeże Wielkiej Brytanii? Statystyczne samopodobieństwo i ułamkowy wymiar”.

Po odkryciu zbioru Mandelbrota ludzie zaczęli zdawać sobie sprawę, że wiele pozornie niepowiązanych ze sobą rzeczy łączy wiele podobieństw. Na przykład, struktura Internetu, ludzkie naczynia krwionośne, krajobraz, gałęzie drzew, liście drzew i konstelacje wydają się mieć wzory podobne do okręgów wspomnianych na powyższym obrazku.

Odkrycia w dziedzinie medycyny astronomicznej

Takie odkrycie zapoczątkowało również nową interdyscyplinarną współpracę naukową, o czym informuje artykuł w Science z lutego 2011 roku zatytułowany „Czy w domu jest astronom?”. Kiedy astronomka z Harvardu Alyssa Goodman miała trudności z wizualizacją ogromnej ilości danych dotyczących formowania się gwiazd, znalazła zaawansowane oprogramowanie medyczne 3D Slicer, które było w stanie przetworzyć dane i stworzyć trójwymiarowe prezentacje. Podobnie astronomowie z Uniwersytetu w Cambridge byli w stanie badać słabe, rozmyte obiekty, takie jak galaktyki, mgławice lub gromady gwiazd za pomocą oprogramowania do analizy obrazu mikroskopowego o nazwie Path Grid.

„Kluczem do projektu jest zaskakujące podobieństwo między obrazami próbek tkanek i kosmosu: Dostrzeżenie komórki nowotworowej ukrytej w normalnej tkance jest jak znalezienie pojedynczej gwiazdy w zatłoczonym polu gwiezdnym” – czytamy w artykule. Co więcej, naukowcy z Harvardu odkryli, że mogą ulepszyć 3D Slicer w oparciu o swoją wiedzę z zakresu astronomii, aby pomóc lekarzom w lepszej wizualizacji tętnic wieńcowych.

Struktura wszechświata a ludzkie komórki (po prawej)

Na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa astrofizyk Alexander Szalay i patolog Janis Taube uruchomili zintegrowaną platformę Astro Path do analizy obrazów astronomicznych i mapowania próbek patologicznych. „W astronomii często pytamy: Jakie jest prawdopodobieństwo, że galaktyki znajdują się blisko siebie? To samo podejście stosujemy w przypadku nowotworów, analizując relacje przestrzenne w mikro środowisku guza. To ten sam problem w zupełnie innej skali” – zauważył Szalay.

Struktura ludzkiego mózgu i wszechświata

Bardziej zdumiewające odkrycie zostało ujawnione, gdy powyższe rozumienie zostało zastosowane do ludzkiego mózgu. Amerykański fizyk teoretyczny Michio Kaku powiedział: „Ludzki mózg ma 100 miliardów neuronów, a każdy neuron jest połączony z 10 000 innych neuronów. Znajdujący się na twoich ramionach jest najbardziej skomplikowanym obiektem w znanym wszechświecie”. Co więcej, naukowcy odkryli, że tylko 25% mózgu to neurony, a pozostałe 75% to woda.

Co ciekawe, naukowcy oszacowali, że w obserwowalnym wszechświecie istnieje co najmniej 100 miliardów galaktyk i że wszystkie są połączone włóknami złożonymi z namacalnego pyłu, gazu lub niewidzialnej ciemnej materii, przy czym w zasadzie nie ma galaktyk poza włóknami. I tylko około 25% zwykłej materii we wszechświecie jest widoczne; pozostałe 75% to niewidzialna ciemna materia i ciemna energia.

Sieć neuronów w mózgu (po lewej) i struktura wszechświata (po prawej)

Franco Vazza, astrofizyk z Uniwersytetu Bolońskiego we Włoszech, i Alberto Feletti, neurolog z Uniwersytetu w Weronie we Włoszech, postanowili zbadać tę kwestię. „Badamy podobieństwa między dwoma najtrudniejszymi i najbardziej złożonymi systemami w przyrodzie: siecią komórek neuronalnych w ludzkim mózgu i kosmiczną siecią galaktyk” – napisali w artykule Granice w fizyce w 2020 zatytułowanym "Ilościowe porównanie między siecią neuronów a kosmiczną siecią".

Po zbadaniu właściwości strukturalnych, morfologicznych i sieciowych oraz pojemności pamięci tych dwóch fascynujących systemów przy użyciu podejścia ilościowego odkryli: „Kuszący stopień podobieństwa, który ujawnia nasza analiza, wydaje się sugerować, że samoorganizacja obu złożonych systemów jest prawdopodobnie kształtowana przez podobne zasady dynamiki sieci, pomimo radykalnie różnych skal i procesów”.

Warto zauważyć, że sieć neuronalna i kosmiczna sieć mają różne skale (z różnicą około 10²⁷ w skalach przestrzennych). Dwaj włoscy naukowcy ocenili również całkowitą pojemność pamięci ludzkiego mózgu. Przy 4,7 bitach informacji na komórkę neuronalną, pojemność pamięci ludzkiego mózgu wynosi około 2,5 petabajta (każdy petabajt = 1024 TB). Co ciekawe, obliczenia złożoności statystycznej, która charakteryzuje dynamiczną ewolucję symulowanych wszechświatów, wykazały, że „4,3 petabajta pamięci jest niezbędne do przechowywania informacji o strukturze kosmicznej w całym obserwowalnym Wszechświecie”.

Wszystkie te odkrycia zapewniły nowy wgląd w nasz wszechświat i nas samych. Są one również zgodne z myślą buddyjską i taoistyczną. Według buddyzmu, w jednym ziarenku piasku znajdują się trzy tysiące światów, a każdy taki świat zawiera ziarenka piasku, które z kolei zawierają kolejne światy. Podobnie, myśl taoistyczna wierzy, że ludzkie ciało samo w sobie jest małym wszechświatem. Niedawne odkrycia naukowe, takie jak odrodzony wszechświat i podobieństwo między światem makroskopowym i mikroskopowym, dodatkowo potwierdziły takie zrozumienie.

Świat, w którym żyjemy

Wiara w istnienie boskości jest wspólna dla wszystkich kultur. Ale pod wpływem współczesnej nauki wielu ludzi odrzuca takie idee. Niemniej jednak wielu naukowców zdało sobie sprawę, że nasz świat jest zbyt doskonale zaprojektowany, aby był przypadkowy.

Po odkryciu przez teleskop plam słonecznych, satelitów Jowisza i gór na Księżycu, Galileo Galilei był bardzo podekscytowany. Powiedział, że był oszołomiony i wdzięczny Bogu za to, że dał mu taką mądrość.

Mówiono, że wielki wynalazca Thomas Edison miał w swoim laboratorium kamienną tablicę z inskrypcją. Inskrypcja wskazywała, że Edison mocno wierzył, że istnieje wszechwiedzący, wszechmocny Bóg, który kieruje ludzkością.

John Polkinghorn, fizyk z Uniwersytetu w Cambridge, powiedział kiedyś, że gdy ktoś zda sobie sprawę, że wszystkie prawa natury są niezwykle precyzyjnie dostrojone, aby stworzyć wszechświat, który widzimy, zda sobie sprawę, że ten wszechświat został stworzony, a nie istnieje przez przypadek.

„Czy ślepy przypadek wiedział, że istnieje światło i jakie jest jego załamanie, i nadawał oczom wszystkich stworzeń najciekawszy sposób wykorzystania go?” napisał Izaak Newton. „Te i inne podobne względy zawsze miały i zawsze będą przeważać nad ludzkością, aby wierzyć, że istnieje Istota, która stworzyła wszystkie rzeczy, która ma wszystko w swojej mocy i dlatego należy się jej bać”.

Tekst oryginalny ukazał się w wersji anglojęzycznej na stronie en.Minghui.org dnia 12 marca 2023 r.

Dostępna wersja po angielsku

Dostępna wersja po chińsku