Czy istnieje złote, „niezawodne” lekarstwo na wyleczenie epidemii?

(Minghui.org) Czy istnieje „złote” lekarstwo na wybuch epidemii? Istnieje opowieść, która może rzucić trochę światła na tę kwestię.

Według opowieści, cesarski szef kuchni przeszedł na emeryturę i powrócił do swojego rodzinnego miasta. Bogaty i sławny, ostatecznie znudził się i nie miał nic do roboty. Zatem zatrudnił paru obrotnych ludzi i otworzył karczmę, która stała się bardzo popularna, a miejscowi miło spędzali tam czas z gośćmi i przyjaciółmi.

Kraj po pewnym czasie nawiedziła straszna plaga. Dwór cesarski wysłał specjalny zespół medyczny do osób, które zachorowały, ale nie był w stanie znaleźć źródła zarazy, a żadne z użytych lekarstw, nie pomagało.

Sytuacja stawała się coraz gorsza, a ludzie umierali wszędzie wokoło. Wszyscy byli przerażeni. Niezależnie jakie posiadali bogactwa lub jak byli wpływowi, nie znano żadnego lekarstwa, które mogłoby uleczyć z zarazy.

Człowiek mógł w jednej chwili wyglądać na całkiem zdrowego, a w następnej upaść i umrzeć. Niegdyś ruchliwe ulice stały się opustoszałe. Ci, którzy byli bezdomni, i tak już w żałosnym położeniu, upadali i umierali, a ich ciała leżały na ulicach. Ogarnięci paniką ludzie zdali sobie sprawę, jak nieprzewidywalne było życie.

Dworzanie czuli się kompletnie bezradni, a wysoko postawieni urzędnicy i dygnitarze byli śmiertelnie przerażeni. Ich majątki, zasługi i sława nagle stały się bezwartościowe. Jedyna myśl jaka im pozostała, to jak przetrwać.

Karczma cesarskiego szefa kuchni została dawno zamknięta, a on zerwał kontakt ze światem zewnętrznym i skrył się w swojej luksusowej rezydencji, gdzie przebywał całymi dniami. Ale plaga i tak go dosięgnęła. Zaczął się czuć słabo oraz często wił się z bólu. Kręciło mu się w głowie i zaczął wymiotować krwią. Krwawił również przy wypróżnianiu się.

Czując, że jego dni są policzone, stary szef kuchni wspiął się na najwyższy punkt swojej rezydencji i rozejrzał się po okolicy, po domach tu i tam. Nagle zalała go fala emocji, a łzy pociekły mu po twarzy: „Co mi po sławie? Byłem dobrze znanym szefem kuchni cesarskiej, a jednak jestem bezsilny wobec choroby. Nieszczęście może na nas spaść w każdej chwili. Nie ma przed nim ucieczki”.

Potem pomyślał: „Skoro umieram, to jaki jest sens trzymania tego całego dobytku? Mogę równie dobrze oddać go biednym, aby mieli dość jedzenia i przyzwoite ubrania do noszenia”.

Kiedy ta życzliwa myśl powstała w jego umyśle, przestał się bać. Zamiast tego poczuł, że jego serce wypełniła pozytywna energia, a siły powróciły do jego kończyn.

Otworzył drzwi do karczmy i poprosił tych, którzy mieli wystarczająco odwagi, by każdego dnia gotowali owsiankę dla biednych. Powiedział swoim służącym, by rozdali ubrania tym, którzy chodzili w łachmanach. Również wysłał ludzi do pochowania ciał leżących na ulicach.

Widząc, co robi, wielu innych bogatych ludzi poszło w jego ślady, myśląc: „Jeśli mam umrzeć, to równie dobrze mogę zrobić coś dobrego i sensownego”. Stopniowo strach ludzi przed plagą zmalał, a opustoszałe ulice wróciły do życia.

Wszyscy w mieście byli pełni życzliwości. Ludzie byli dla siebie uprzejmi i nie walczyli ze sobą.

Miesiąc później stary szef kuchni nagle zdał sobie sprawę, że powrócił do zdrowia, a jego twarz nabrała rumieńców.

Pewnej nocy śnił jak mistrz Tao przyleciał do niego na grzbiecie żurawia. Kiedy dotarł do szefa, taoista szepnął mu do ucha: „Twoja potężna cnota dała ci złote lekarstwo. Po co zawracać sobie głowę ziołolecznictwem? Cudowny gong stworzył złote eliksiry, by wyleczyły plagę. Zobaczyłem twoją cnotę. Chodź i weź eliksiry!”.

Szef kuchni wyciągnął ręce, aby wziąć skrzynię w swoim śnie i wtedy obudził się. Zobaczył, że rzeczywiście trzymał w rękach skrzynię eliksirów. Ucieszony i wdzięczny, pokłonił się w kierunku, w którym pojawił się mistrz Tao.

Następnego dnia szef kuchni rozpuścił niektóre z eliksirów w kilku dużych wokach, zgodnie z instrukcjami na skrzyni i rozdał napój pacjentom. Wszyscy wyzdrowieli zaraz po zażyciu napoju.

Następnie szef kuchni wziął pozostałe eliksiry do dworu cesarskiego w stolicy. Zaraza, która siała spustoszenie od miesięcy, zakończyła się.

Kiedy cesarz usłyszał o tym, co się stało, wziął kąpiel, ubrał się w czyste ubrania, usiadł sam w cichym pokoju i zastanowił się nad własnymi złymi uczynkami. Później, ze szczerością i szacunkiem napisał wielkimi literami: „Złote lekarstwo — cnota”.